Έθνος της Κυριακής (15.01.2018)
Ποια είναι τα ζητούμενα και οι προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει το 2018 η Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία;
Η μεγαλύτερη πρόκληση αφορά στη συγκράτηση της δαπάνης και κατά συνέπεια και του clawback που ήδη κινείται σε εξωπραγματικά επίπεδα απειλώντας προϊόντα, επιχειρήσεις και τελικά την επάρκεια της αγοράς και την πρόσβαση των ασθενών στις απαραίτητες θεραπείες.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της επιτάχυνσης της εφαρμογής των διαρθρωτικών μέτρων για τον έλεγχο της συνταγογράφησης και της αποζημίωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από 7 χρόνια μνημονιακών παρεμβάσεων, η Ελλάδα είναι η χώρα με την μεγαλύτερη κατανάλωση εισαγόμενων on patent φαρμάκων, είναι δεύτερη στην κατανάλωση εισαγόμενων off patent και τελευταία στην προτίμηση των οικονομικών γενοσήμων – τα οποία αποτελούν και την βασική ελληνική παραγωγή – μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Αυτό αποτελεί συνταγή αποτυχίας.
Υπάρχει όντως προοπτική στον συγκεκριμένο κλάδο ή παραμένει κι αυτός εγκλωβισμένος στις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας;
Υπάρχει προοπτική και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο κλάδος της παραγωγής φαρμάκων στην Ελλάδα είναι κατ’ εξοχήν εξωστρεφής και διεθνώς ανταγωνιστικός. Οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες στελεχώνονται από άριστα καταρτισμένο και εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό, επενδύουν στην έρευνα και σε τεχνολογίες αιχμής, συμμετέχουν σε διεθνή ερευνητικά προγράμματα, πραγματοποιούν σημαντικές εξαγωγές και δεν υστερούν σε τίποτα σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές.
Πέρα από τα γενικότερα προβλήματα που συνδέονται με τη δυσμενή οικονομική συγκυρία – και που αφορούν στην χρηματοδότηση και τη ρευστότητα- αυτό στο οποίο ουσιαστικά υστερούμε είναι η ύπαρξη λειτουργικού, βιώσιμου ,σταθερού και προβλέψιμου πλαισίου φαρμακευτικής πολιτικής με αναπτυξιακό πρόσημο, κάτι που θα επέτρεπε καλύτερο σχεδιασμό και προγραμματισμό των επιχειρήσεων.
Ποια είναι τα φλέγοντα ζητήματα, που απασχολούν την Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία;
Η Πανελλήνια Ένωση Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ) διεκδικεί την αύξηση των προϋπολογισμών για τη φαρμακευτική δαπάνη, με αναφορά στις πραγματικές ανάγκες των ασθενών. Στο σημερινό σύστημα αυτές οι ανάγκες καλύπτονται κατά 1/3 από το Κράτος μέσω των κλειστών προϋπολογισμών, κατά 1/3 από τη βιομηχανία μέσω rebate και clawback και 1/3 από τους ασθενείς μέσω συμμετοχής τους στο κόστος. Αυτή η κατάσταση ασφαλώς δεν είναι βιώσιμη.
Η ΠΕΦ διεκδικεί την αλλαγή του συστήματος τιμολόγησης ώστε να γίνει πιο αποτελεσματικό. Να παράγει βιώσιμες εξοικονομήσεις και ταυτόχρονα να διασφαλίζει την επάρκεια της φαρμακευτικής αγοράς. Το νέο αυτό πλαίσιο θα πρέπει να αναγνωρίζει τη δυναμική των οικονομικών παλαιότερων καταξιωμένων φαρμάκων που συγκρατούν τη φαρμακευτική δαπάνη και αποδυναμώνουν την αναίτια υποκατάσταση των θεραπειών με ακριβότερα εισαγόμενα φάρμακα.
Επίσης διεκδικούμε την δικαιότερη ανακατανομή του clawback για τα γενόσημα φάρμακα. Δεν είναι δυνατό τα γενόσημα, που από τη φύση τους παράγουν εξοικονομήσεις, να τιμωρούνται με εξοντωτικό clawback, για υπερβάσεις που προκαλούν οι νεότερες ακριβές θεραπείες.
Διεκδικούμε ακόμη την διαμόρφωση ενός πλαισίου που θα αναγνωρίζει την παραγόμενη προστιθέμενη αξία της φαρμακοβιομηχανίας στην εθνική οικονομία και θα την επιβραβεύει ανάλογα.
Θεωρείτε, πως θα μπορούσε να παράγει σημαντικά καλύτερα αποτελέσματα, εάν τύγχανε μια υποτυπώδους υποστήριξης από την Πολιτεία;
Δεν θα μιλούσα για υποστήριξη παρόλο που αυτό ακριβώς συμβαίνει έμμεσα σε όλες τις χώρες της ΕΕ των οποίων τις βιομηχανίες ανταγωνιζόμαστε, αλλά μάλλον για άρση των σημερινών αντικινήτρων, για απλοποίηση του κανονιστικού πλαισίου, για ενθάρρυνση της συνεργασίας μεταξύ βιομηχανίας και Πανεπιστημίου. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν και στο πλαίσιο αυτό έχουμε καταθέσει λεπτομερείς προτάσεις για την καλύτερη αξιοποίηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της εγχώριας παραγωγής